Honda Experience: Road to Redline dag 2
Geen reacties
Fris en fruitig, met nadruk op fris, werden wij wakker gemaakt door racegeluiden op de achtergrond. De WTCC rijders waren hun auto’s al aan het opwarmen. Tijd om ons klaar te maken en richting de ontbijttafel te gaan. Aangezien wij aan de late kant waren, was het brood al op. Maar dat kon natuurlijk de pret niet drukken. De Castrol Honda VIP Club was leuk ingericht met een loungegedeelte en eetgedeelte.
Ondertussen was de Porsche Cup aan de gang. Tijd om de Castrol Honda VIP Club te verlaten en naar de Honda stand te lopen. Gister en een tijdje geleden op de AutoRai had ik al tijd doorgebracht bij de Civic Type-R, typeaanduiding FK2. Vanaf een dichtbij geplaatst bankje, hebben wij de lijnen van de Civic Type-R nauwkeurig geanalyseerd. Geen enkel onderdeel ontkwam aan onze ogen. De alle sterkste productie Honda aller tijden, tot de nieuwe Nsx het stokje overneemt, mag ook dikke wielkasten hebben met neppe luchtgaten. Het misstaat hem ab-so-luut niet. Een pretauto pur sang. Tijd om in te stappen en weg te dromen.
Zonder er een meter of centimeter in de Civic Type-R gereden te hebben, kunnen wij al de nodige conclusies trekken. Trekken wij de deur open, dan verwelkomen de rode kuipstoelen jou. In tegenstelling tot de kuipstoelen uit de eerste generatie Civic Type-R EK9, kunnen ook personen met een forsere postuur lekker zitten. Ondanks het feit dat de kuipstoelen breder zijn geworden ten opzichte van zijn voorgangers, omsluiten de stoelen mijn lichaam nog uitstekend. Voor je neus heb je de toerenteller en een etage hoger tref je de snelheidsmeter aan. Dit zullen Civic rijders van recentere modellen ongetwijfeld herkennen. De rode straight line indicator op het stuur, schreeuwen sportiviteit uit. De rode accenten aan de onderkant van het stuurtje, geven het interieur een speels karakter. Wel zijn er naar mijn mening teveel knopjes op het stuur, vooral als je sportief gaat rijden zoals de Type-R voor bedoeld is. Koppeling in en we kunnen droogoefenen. Als ex-rijinstructeur deed ik dit ook met leerlingen, het schakelpatroon oefenen en gevoel krijgen met de versnellingspook. De Civic Type-R heeft een heerlijke korte en stevige slag, precies zoals je het wilt hebben bij een sportieve auto. Ook het multimediasysteem dat standaard op de GT zit, werd uitgebreid getest. De keuzemenu en bediening is heel simpel te bedienen, daar heb je geen gebruiksaanwijzingen voor nodig. Na een half uur op de bestuurdersstoel gezeten te hebben, nam ik met moeite afscheid van de lekker zittende stoelen, het lekker schakelende pookje en het stuurwiel waarmee de Civic Type-R in een recordtijd van 7:50 een rondje op de Nürburgring deed.
De start van de WTCC zou om 11:15 zijn, dus liepen wij gehaast naar de tribunes. Er was om 11:10 echter geen spoor van een auto te bekennen en na een kleine 10 minuten, kwamen de eerste auto’s weer langs de tribunes gescheurd om hun eerste ronde te voltooien. De Honda’s met Tarquini en Monteiro achter het stuur, hadden ten opzichte van de kwalificaties allebei 1 plekje gewonnen. Aangezien ze bij de WTCC gebruik maken van de Nordschleife inclusief het Grand Prix circuit, duurde een ronde een kleine 9 minuten. Vooral aan het begin van een race, zullen de auto’s dicht bij elkaar blijven waardoor je 8 minuten geen enkele auto ziet en dan in een minuut tijd het hele deelnemersveld langs ziet knallen. Daarom verlieten wij het circuit en om zelf de Honda uit te laten in de omgeving van de Nürburgring.
De Honda heb ik al vaker uitgelaten in de omgeving van de Nürburgring. Heerlijke krappe haarspeldbochten, steile hellingen en een Honda die toeren moet maken. Dat klinkt als een stukje hemel in Duitsland. Zelfs met 90 pk bieden de wegen rondom de Ring veel rijplezier, hoe zou het dan zijn met 310 pk? Tijd om terug te gaan naar de Ring om de Civic Type-R weer te bekijken.
De WTCC was erg spannend. Bijna leek het erop dat twee Hondarijders op het podium zou eindigen, ware het niet dat Lopez van Citroën opeens besloot om hoger te eindigen dan Monteiro en Tarquini. Hierdoor eindige Monteiro op plaats 3 en Tarquini viel net buiten een plekje op het podium viel. Al met al een geslaagd weekend voor Honda in de WTCC.
Op de Ring boulevard was veel te zien en beleven. Merken als Lexus, Mercedes, Gazoo Racing, Audi en BMW hadden stands staan en Nissan heeft al jaren een showroom met daarin enkele indrukwekkende auto’s zoals de 370 Nismo en GTR. Een aanrader voor de autoliefhebber. Vanuit de Nissan winkel, heb je ook zicht op het circuit waar de ADAC 24 uur race aan de gang was. Indrukwekkend hoe je de auto’s door de dikke ruiten hoorde en soms ook voelde langsrijden. Vooral de Bentleys, Mercedessen, Nissan GTR’s en de Lexus LFA waren qua geluid indrukwekkend, die lieten de grond op de eerste etage ook nog trillen. Beest-achtig!
Terug op de camping konden wij weer mooie Honda’s bekijken. Honda’s die je normaal gesproken niet vaak spot op de weg. Zoals de Nsx die in tweevoud aanwezig was, een S800, een Amerikaanse Accord Coupe en een Pilot. Stuk voor stuk auto’s die door Honda liefhebbers gereden worden. Ook hier ontstonden lange conversaties met Belgen, Duitsers en Engelsen. Bijna, bijna was het mij gelukt om de Jazz te ruilen met een Nsx. Als argument gebruikte ik dat de Jazz veel meer ruimte heeft. Na enige bedenkingstijd van een halve seconde, wees de Engelse Nsx-rijder mijn voorstel vrolijk af.
De tijd vloog voorbij. De 24 uurs race was al enkele uren aan de gang, en na het diner gingen wij weer richting onze tent. Geen “Slaap kindje slaap” om ons in slaap te zingen, en ook geen slaapjes tellen. Maar de brute kakofonie van de Bentley’s, Audi’s, Nissans en honderd andere auto’s die op pakweg een kilometer afstand de toeren opzoeken. Met een grijns op mijn gezicht viel ik in slaap, met de wekker die om 4:00 weer zou afgaan…